Een prachtig kind wordt wakker. Het gaat zich klaar maken om naar school te gaan en heeft er zin in om zijn vriendjes en vriendinnetjes weer te zien. Dag mam! Tot vanmiddag! Fijne dag vandaag! Een kus en een knuffel en de reis naar school begint.
Een leerkracht, die bijna zeker vanuit pijn, ooit de keuze heeft gemaakt om het onderwijs in te gaan. Om de kinderen op school dátgene te geven wat hij/zij zelf vroeger graag gehad zou hebben. Om er te zijn voor de gepeste kinderen. Om de kinderen zich gezien te laten voelen. Om de kinderen te helpen; desnoods ten koste van zichzelf.
Dat lieve kind is niet opgestaan om het wie dan ook die dag moeilijk te gaan maken; de andere kinderen op school niet en ook de andere leerkrachten niet.
Deze prachtige leerkracht is ook niet opgestaan om het de kinderen moeilijk te maken. Of ze nou in zijn/haar eigen klas zitten of in een andere klas op school.
Het kind en de leerkracht. Allebei met de beste bedoelingen.
Nu wil het feit dat alle kinderen heel goed zijn in spiegelen. Kinderen spiegelen hun ouders/opvoeders maar ook aan de andere kinderen in hun klas/schoolgenootjes. Dit doet geen enkel kind bewust; het gebeurt allemaal onbewust.
Leren behoeft vrije leerruimte. Maar het kan zomaar zijn dat het kind niet zo’n fijne klik heeft met de leerkracht. Of dat het kind zich zorgen maakt om (een van) de ouders. Of dat het kind moeilijk stil kan zitten/eigenlijk beweging nodig heeft. Of dat het kind gepest wordt. Of dat het kind is gaan pesten om zelf niet gepest te worden…. Zulke dingen zijn allemaal van invloed op de vrije leerruimte; gaan er zelfs ten koste van.
Nu even vertaald voor de leerkrachten/zij die op scholen werkzaam zijn (hierna genoemd leerkrachten): hún leerprocessen hebben ook vrije ruimte nodig en als het niet klikt met de Innerlijke Leermeester van de leerkrachten (bijvoorbeeld als ze zelf niet zo’n goed en fijn VOORbeeld hebben gehad als schoolgaand kind), of als je als leerkracht je zorgen maakt om iedereen buiten jezelf, en als je als leerkracht eigenlijk in beweging zou moeten komen om weer nieuwe dingen te leren? Of wanneer de leerkracht(en) zelf als kind nooit geleerd hebben dat een pester eigenlijk aan een gepeste leerling zegt wat hij/zij als pester ZELF voelt of is…. Zulke dingen gaan allemaal ten koste van het (innerlijke) leerproces van de leerkracht.
Het prachtige kind, samen met alle andere prachtige kinderen in de klas van welke leerkracht dan ook, zijn eigenlijk allemaal spiegeltjes. Sowieso voor de eigen leerkracht, maar ook voor elkaar natuurlijk. Gedurende welke lesdag dan ook, gebeuren er allerlei dingen in en om een klas of school. Zowel positief als negatief.
Het fijnst zou het zijn, wanneer alles heel vredevol en liefdevol verloopt en wanneer het voor iedereen fijn en veilig voelt op school. Dat de leerkrachten goed in hun vel zitten en dat er veel respect is voor elkaar. Helaas is de werkelijkheid (nog) anders. IEDEREEN heeft namelijk een eigen rugzak bij zich. Een rugzak die vol zit met zaken uit het verleden. Positief en negatief. Dingen die we meegemaakt hebben en gehoord en gezien hebben.
Dingen die we moeilijk vonden maar niet konden plaatsen. Dingen die ons fijn leken maar die niet gebeurden. Dingen die we mooi vonden maar waarin we niet begrepen werden door anderen. Onbegrip tussen mensen. Ruzies zelfs. Dingen waar we eigenlijk nog niet voor bij machte waren om die mee te maken en die we niet hebben kunnen verwerken.
Kinderen zijn echt hele goede spiegels. Door hun gedrag tonen zij ons waar er bij ons werk aan de winkel is. Heb je een kind ooit recht in de ogen aan kunnen of mogen kijken? Wat zie je dan? Juist; JEZELF! Wanneer je namelijk een kind of überhaupt iemand, recht in de ogen kijkt, dan zie je JEZELF!
Dus wanneer bijvoorbeeld een kind op school of in je klas gepest wordt en het doet iets met je, dan kun je er donder op zeggen dat het een thema is wat in jou leeft. Dat het een thema is wat je zelf als ouder/leerkracht mee hebt gemaakt en wat dus in je rugzak (systeem) zit. Dit kan exact hetzelfde thema zijn (pesten; een gepest kind) als wat je nu op je school ziet, maar óók is het mogelijk dat het hetzelfde thema is, maar dan omgekeerd (bijvoorbeeld dat je zelf pester bent geweest).
Het thema pesten is dan wat raakt dus dan weet je eigenlijk dat dáár werk aan de winkel is; IN jezelf. Dit thema leeft namelijk IN jou. Het is als kind in je systeem terecht gekomen.
Je hebt het binnengepakt. Je kon er zelf toen niks mee omdat je er nog te jong voor was of omdat je er niemand mee lastig wilde of kon vallen of omdat je bang was voor straf.
Want als kind – en dat willen ALLE kinderen – wilde je alleen maar dat volwassenen en alle andere mensen om je heen GELUKKIG zijn. Mocht het je als kind dan niet gelukt zijn om het te verwerken of op te lossen voor die volwassenen (voor hun geluk), dan zit er maar één ding op; in je rugzak (systeem) stoppen.
Pesten is dan slechts één van de vele thema’s die in de rugzak (systeem) terecht zijn gekomen. Je kunt je voorstellen dat je als leerkracht heel veel thema’s hebt die je kunnen raken met al die spiegeltjes in de klas! Misschien snap je nu ook dat niet alleen leerkrachten, maar überhaupt ALLE volwassenen, VOL zitten. Hun systemen (rugzak) zitten vol.
Sinds het ‘Weer Samen Naar School’ is ingevoerd, zitten er ook veel kinderen ‘met een rugzakje’ op school. Heel veel leerkrachten hebben daar moeite mee. Dit brengt vaak veel extra papierwerk met zich mee en het heeft ook vaak veel invloed op de groepsdynamiek in een klas. Je moet dan als leerkracht goed in je KRACHT staan om daar goed mee om te gaan. De kinderen ‘met een rugzakje’ of met een label, hebben nog extra dingen om te spiegelen aan hun klas- en schoolgenootjes en hun leerkracht(en). Dat is lastig. Er zijn echter geen lastige kinderen. Lastige kinderen hebben het lastig en moeilijke kinderen hebben het moeilijk. Zij die last hebben met lastige/moeilijke kinderen, hebben iets lastigs gespiegeld gekregen en vinden het lastig daarmee om te gaan.
Om een paar voorbeelden te noemen (puur willekeurig). Schuingedrukt staat de boodschap die er in verscholen ligt...
Dyslexie De visuele aandacht werkt vaak minder goed bij het kind
ls de leerkracht/volwassene zijn eigen leven wil lezen, dan moet hij/zij wel aandachtig kijken!
Autisme Vaak in zichzelf gekeerd, zichzelf buiten de groep plaatsen
Keer als leerkracht/volwassene eens vaker in bij jezelf naar binnen (autisme wil ons zeggen; OUT – IS – ME)
ADHD Moeilijk stil kunnen zitten. Druk gedrag (enthousiast). Ritalin.
De leerkracht/volwassene mag in beweging komen (is misschien wel vastgeroest). Mag zich om andere dingen druk gaan maken (waar word/werd je enthousiast van). Neem op tijd rust of laat jezelf niet kunstmatig tot rust brengen.
Wat zou het fijn zijn voor alle leerkrachten, wanneer zij zouden kunnen kijken naar hun leerlingen, als gelukkige mensen die weer vervuld zijn van zichzelf en die niet meer met een overvolle rugzak/systeem voor de klas staan. Dat ze alles wat in hun rugzak zit en al zat, op hebben kunnen ruimen en daardoor een goed VOORbeeld kunnen zijn voor hun leerlingen. Dat de leerkrachten weer in hun LEERkracht komen te staan die de leerlingen kan leren hun eigen ‘meester’ te worden.
Wat zou het fijn zijn dat wanneer er iets op school of in de klas gebeurt, de leerkrachten (en eventueel de andere kinderen die erdoor geraakt zijn) dit voortaan zouden kunnen zien als iets waar ze nog bij zichzelf aan moeten werken. Dat ze het zien als cadeautje in plaats van een probleem. Dat ze snappen dat het hen raakt omdat het in heen leeft. Dat de ander het alleen maar spiegelt om de ander gelukkig te maken.
Want wat krijg je dan? Gelukkige leerlingen. Leerlingen die zelfs ZELF graag leerkracht willen worden, niet vanuit pijn maar omdat ze zelf zo’n goed voorbeeld hebben gehad in hun lagere schooltijd!
Reactie schrijven